Pierwszy IT Picnic zorganizowany przez SOFTSWISS zgromadził blisko 400 uczestników w przestrzeni Miami Wars. Goście spędzili popołudnie na prelekcjach technologicznych, networkingu nad Wisłą oraz w specjalnej strefie partnera wydarzenia – LinkedIn. Format edutainment, łączący naukę z rozrywką, spotkał się z bardzo dobrym odbiorem: uczestnicy docenili zarówno przyjazną atmosferę, jak i praktyczne wskazówki ekspertów.
W 2025 roku cyberprzestępczość może kosztować światową gospodarkę nawet 10,5 bln dolarów, co czyni ją jednym z najważniejszych priorytetów biznesu. To napędza zapotrzebowanie na ekspertów w tej dziedzinie, jednak szacuje się, że na rynku globalnie brakuje 4,8 mln takich specjalistów. Równolegle branża IT przechodzi transformację dzięki technologiom low-code i no-code – w tym roku aż 70% nowych aplikacji ma powstać w oparciu o te rozwiązania, czyli niewymagające specjalistycznej wiedzy progamistycznej. Więcej o trendach rynku pracy IT w opublikowanym dziś raporcie ManpowerGroup „IT World of Work 2025 Outlook”.
Kobiety częściej niż mężczyźni myślą o zmianie pracy. Zmianę pracodawcy planuje też blisko połowa pracowników z pokolenia millenialsów. Biorąc pod uwagę miejsce pracy o odejściu myśli też co druga osoba pracująca tylko zdalnie. Sytuację komplikuje brak zaufania do przełożonych, na który wskazuje aż 29% pracowników w Polsce. W takiej atmosferze niepewność dotycząca przyszłości zawodowej dotyka blisko jednej trzeciej zatrudnionych. Więcej w analizie przygotowanej przez ManpowerGroup.
Nauka nowych rzeczy oraz regularny rozwój kompetencji to fundament budowania silnych zespołów i utrzymywania wskaźników gospodarczych na wysokim poziomie. Postawa uczenia się przez całe życie w różnych kontekstach, czyli tzw. life-long learning, jest kluczowa w dzisiejszych, dynamicznie zmieniających się czasach. Rozwój osobisty nie powinien zatem kończyć się wraz z zakończeniem edukacji czy wyjściem z pracy. Tymczasem jak wynika z najnowszego badania Hays Poland, zaledwie połowa specjalistów i menedżerów podejmuje się dodatkowej edukacji formalnej lub zorganizowanej.
Bogdan Gorczyca. Fot. Marcin Mizerski
Od 7,5 tys. zł (Uniwersytet Łódzki z Uniwersytetem Jean Moulin) do blisko 65 tys. zł (CEMBA na SGH i WIEMBA na UW) musi wydać menedżer, który zapragnie ponownie zasiąść w uczelnianych ławach i dołączyć do liczącego już 10 tys. osób (według danych Polish Open University) grona polskich absolwentów MBA. Między tymi cenowymi biegunami znajduje się oczywiście uczelniany peleton, czyli szkoły, w których za studia zapłacimy około 30 tys. złotych.
Dobre szkoły - wysokie wymagania
Na rynku można znaleźć około 50 programów z trzema literami w nazwie, a w gąszczu ofert gubią się nie tylko kandydaci, ale i pracodawcy. Nietrudno znaleźć "wyroby czekoladopodobne": studia "typu MBA" czy "oparte na strukturze MBA". W wypadku markowych studiów czasami trudno na pierwszy rzut oka określić, czy renomowana szkoła jest tylko patronem danego programu, czy w praktyce go współrealizuje. Czy przy takiej mieszance znaczenie dyplomu się nie dewaluuje?
- są bardzo dobre auta, dobre, słabe oraz beznadziejne, i każde z nich znajdzie swojego amatora; z programami MBA jest bardzo podobnie - tłumaczy prof. Krzysztof Obłój, dyrektor Międzynarodowego Centrum Zarządzania, które prowadzi Warsaw-Illinois Executive MBA. - Zapotrzebowanie na słabe programy zgłaszają ludzie, którzy nie chcą dużo zapłacić i boją się wysokich wymagań. Im także bardziej zależy na dyplomie niż na wiedzy. Rynek bardzo dobrych i dobrych programów jest mniejszy, lecz znacznie lepszy.
- To, kogo się akceptuje na studia MBA, ma ogromne znaczenie: bardzo dobrzy uczestnicy tworzą bowiem pierwszorzędny program, natomiast słabsi studenci - trzeciorzędny - mówi, z perspektywy blisko 20 lat doświadczeń, profesor Obłój.
Nic więc dziwnego, że dostać się w szeregi studentów WIEMBA czy CEMBA nie jest łatwo. W zestawieniu szkół biznesowych rzeczywiście widać ciekawą zależność. Wysokie wymagania wobec kandydatów, na przykład w kwestii stażu na stanowiskach kierowniczych, z reguły stawiają im właśnie te droższe i uchodzące za najbardziej prestiżowe programy: WIEMBA (minimum trzy lata) czy CEMBA (cztery lata). Wspomniany program Uniwersytetu Łódzkiego jako jedyny w naszym zestawieniu nie stawia wymagań dotyczących praktyki.
Tymczasem doświadczenie menedżerskie okazuje się ważne, właściwie - przesądzające o sensowności podjęcia tego typu studiów. Mówią o tym nie tylko organizatorzy najlepszych zajęć, ale i sami absolwenci.
- Trzy lata oznaczają pewne doświadczenia i wiedzę, dzięki którym jesteś cennym uczestnikiem grupy: możesz coś sam wnieść i sam więcej się nauczyć - przekonuje prof. Krzysztof Obłój.
Jego zdaniem, po upływie "przepisowych" trzech lat każdy moment jest dobry na podjęcie studiów MBA, zwłaszcza wtedy, gdy menedżer chce w swojej karierze lub w swoim życiu przełożyć zwrotnicę, nadać im nowy impuls.
- To wcale nie musi oznaczać kariery korporacyjnej - zwraca uwagę prof. Obłój i opowiada o jednym z absolwentów swojego programu, z wykształcenia architekcie, który po studiach MBA zakończył przygodę z korporacją. Wyjechał do Azerbejdżanu i podjął pracę w fundacji, która pomaga samorządom lokalnym i organizacjom pozarządowym. - Jego misją stało się zbudowanie i wzmocnienie zalążków grup społecznych oraz uruchamianie lokalnych przedsięwzięć, poprzez finansowanie tak zwanych mikroprojektów w dziedzinie infrastruktury społecznej. Budował szkoły, kliniki medyczne, systemy irygacyjne, podstacje elektryczne, drogi, ale był też jeden cmentarz i kilka domów kultury.
|
Nie tylko MBA |
|
MBA to niejedyny skrót, który robi wrażenie w CV menedżera. W branży finansowej cenione są certyfikaty ACCA i CFA, których niebagatelnym atutem na rynku pracy jest porównywalność dyplomów. W Polsce posiada je jeszcze stosunkowo niewielu menedżerów, chociaż jak wskazują wyniki przeprowadzonej wśród nich ankiety, 94 proc. uważa, że uzyskanie certyfikatu poprawiło ich pozycję na rynku pracy. |
W Polsce czy zagranicą
Ludzie biznesu są gotowi płacić dużo za jakość i renomę programu. Zwłaszcza że studia to wyrzeczenia nie tylko finansowe, ale i fizyczne: dwa lata wyjęte z życia prywatnego, niejedna nieprzespana noc, niemały stres. Skoro to rewolucja w życiu menedżera, naturalne wydaje się pytanie, czy nie lepiej spędzić ten czas na którejś z najlepszych światowych uczelni.
Przedstawiciele amerykańskich szkól nie mają co do tego żadnych wątpliwości:
- Dla menedżera, który planuje międzynarodową karierę, globalna perspektywa ma kluczowe znaczenie - przekonuje David Besanko, dziekan w Kellogg School of Management. Czy UW, SGH lub inne polskie uczelnie mogą w ogóle konkurować z Harvardem, Whartonem, Kelloggiem na innych polach niż cena trzy-, pięciokrotnie niższa? Profesor Robert Karaszewski, opiekun Executive MBA na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, uważa, że wybór ścieżki edukacyjnej zależy od priorytetów menedżera:
- Chcesz żyć i pracować w Polsce, a nie masz wykształcenia ekonomicznego lub ukończyłeś studia przed piętnastu laty, rozwiązaniem jest renomowany program w kraju. Odświeżysz lub pogłębisz wiedzę, poznasz nowy punkt widzenia, a przede wszystkim - poszerzysz kontakty. Z kolei osoby, które chcą podbijać świat i mają "wolne" 150 tys. dol., powinny, jego zdaniem, zasmakować Harvardu, Kellogga, Northwestern University czy GSB University of Chicago, ponieważ to gwarancja znakomitych kontaktów i wiedzy najwyższej próby.
- Marzy ci się podbój Chin czy Indii - spróbuj poszukać programu amerykańskiego, który jest realizowany w tych państwach, i pakuj walizki - zachęca.
- Lecz w życiu zawsze jest coś za coś - przypomina prof. Obłój. Wartość dyplomów wspomnianych uczelni, jak również sieci ich absolwentów, jest bardzo wysoka, ale głównie w globalnym świecie. To oznacza wybór kariery w korporacji międzynarodowej i życie eksperta - menedżera transferowanego z jednego kraju do drugiego.
- Jeśli ktoś ma trochę inne życiowe priorytety, ukończenie bardzo dobrego, wymagającego programu w Polsce jest zupełnie wystarczające do tego, aby realizować się w kraju - mówi prof. Obłój i przywołuje przykłady swoich absolwentów: Marka Sowy (prezes Agory) i Waldka Kubiaka (jeden z wiceprezesów światowego Johnson & Johnson).
Jak podsumowuje profesor, bardzo dobry, polski program nie tylko daje wiedzę czy umiejętność walki o swoją pozycję w każdej firmie, ale i sieć kontaktów - tu, na miejscu, a nie na przykład wśród menedżerów w Indiach czy na Bliskim Wschodzie.
