Autotest. Model Hondy Legend ocenia Piotr Dudek

Auta pochodzące z Kraju Kwitnącej Wiśni od lat mają świetną opinię: pojazdów, które nieomal się nie psują. Honda poszła jeszcze dalej - wypracowała wizerunek producenta samochodów o sportowym charakterze. Sukces, jak to zwykle bywa, sam nie przyszedł. To przede wszystkim zasługa znakomitych silników, a także, co oczywiste, odpowiednio stylizowanych sylwetek poszczególnych modeli. I taki jest również "menedżerski" model hondy - czyli legend. To właśnie wygląd ma być‡ jego główną bronią, pozwalającą konkurować z uznanymi w Europie limuzynami z Niemiec.
- Ze wzglę™du na ciekawą linię nadwozia to idealne auto dla młodego menedżera, trzydziestolatka - ocenia Piotr Dudek. - Sam mam 33 lata i sportowa nutka hondy bardzo mi odpowiada.
Gdyby postawić nową legend mię™dzy odpowiadającymi jej modelami bmw i mercedesa, wniosek nasunąłby się sam - japoł„skiej limuzynie, z jej wyraźnie zaznaczonym sportowym charakterem, znacznie bliżej do Monachium niż Stuttgartu. Dynamika niewątpliwie przeważa w niej nad chłodną elegancją.
- Do opływowych kształtów hondy świetnie pasują ciemne kolory nadwozia - zauważa dyrektor polskiego Epsona. - Dzięki nim auto nie traci charakteru ekskluzywnej limuzyny.
Ciekawie zaprojektowano też wnętrze wozu. Kierowca ma przed sobą czytelne wskaźniki z obramowanymi srebrem tarczami, zaś wąska, lekko obła środkowa konsola pyszni się w samym centrum kokpitu. Ładnie? I to jak! Idealnie? Niestety nie. Projektanci kilka rzeczy przesadnie skomplikowali.
- Mało czytelny jest system audio - potwierdza Piotr Dudek. - Sterowanie nim nie jest intuicyjne. Tymczasem, moim zdaniem, wszystko powinno być‡ od razu zrozumiał‚e. W wielu innych autach tak właśnie jest.
Pozostałe oprzyrządowanie otaczające kierowcę zostało zaprojektowane zgodnie z zasadami ergonomii.
- Mam tylko jedno zastrzeżenie - przyznaje nasz testujący. - Jasna, górna czꙶć kokpitu odbija się w przedniej szybie. Powstający w ten sposób refleks świetlny czasem nieco przeszkadza i utrudnia prowadzenie.
Poza tym mankamentem menedżer Epsona widzi w pojeździe same zalety:
- Wyposażenie jest bardzo bogate. Legend zadowoli nawet snobów. Znajdą tu wszystko, co tylko można wymyślić.
I to na cztery pory roku. Wygodne, bardzo obszerne fotele delikatnie podgrzeją pasażera mroźną zimą. Wentylacja i klimatyzacja - schłodzą go podczas kolejnego lata stulecia, a elektryczne sterowanie poł‚ożeniem siedziska oraz oparcia (elektroniczna pamięć i tylko jeden przycisk) nie nabawi go odcisków czy bólu dolnej czꙶ›ci kręgosłupa w najwię™kszym nawet korku. Tym bardziej że w kabinie hondy jest czym oddychać - miejsca wystarczy nawet dla czwórki srebrnych medalistów mistrzostw świata w siatkówce.
- Mam 186 cm wzrostu i jestem raczej słusznej postury, a wygodnie siedział‚em i na przednich fotelach, i na tylnej kanapie - potwierdza Dudek.
Nieduzi ludzie oraz spore zwierzęta także mają powody do zadowolenia.
- Fotelik dla mojego pięciomiesięcznego maluszka zamontowałem z tyłu bez najmniejszych kłopotów - dodaje szef polskiego oddział‚u Epsona. - Ale z tyłu zmieszczą się też bez trudu dorosłe osoby, a nawet duży pies...
Nieco gorzej wygląda sytuacja, gdy zajrzymy do bagażnika. Co prawda jego pojemność jest standardowa jak na tę klasą™ auta i wynosi 452 litry, jednak nie ma on regularnych kształtów. Mimo to pomieści i rodzinny wakacyjny ekwipunek, i dziecięcy wózek, co Piotr Dudek miał‚ okazję sprawdzić osobiście.
No dobrze. Ale jak się właś›ciwie hondą legend jeździ? Odpowiedź jest krótka - świetnie.
- Tym autem po prostu się płynie, nie odczuwa nawet przejazdu przez tory kolejowe - zachwyca się szef polskiego Epsona. - Nawet jazda polnymi drogami nie jest uciążliwa.
Wyrafinowany układ napędu na cztery koła potrafi przy tym przenosić siłę niezależnie - nie tylko na przód oraz tył, lecz również na prawe i lewe tylne koło. Co to daje? Pewność oraz bezpieczeństwo na łukach szosy.
- Mam nieodparte wrażenie, że podczas agresywnej jazdy lekko nosi tył auta - zwraca uwagę Piotr Dudek.
Za to nie narzeka na osiągi menedżerskiej hondy. 3,5-litrowy silnik V6 o mocy niemal 300 KM nie pozwala się nudzić. W połączeniu z dobrze działającą automatyczną skrzynią biegów rozpędza wytwór japoł„skich zapracowanych inżynierów do 100 km/h w zaledwie 7,3 sekundy. Z taką "bronią" wyprzedzanie najdłuższego nawet tira zajmuje niespełna kilka sekund.
Na koniec mamy wiadro zimnej wody na rozpalone głowy miłośników hondy legend - jej cena jest z pewnością zbyt wysoka. W testowanej wersji kosztuje prawie ćwierć miliona złotych, a za takie pienią…dze można sobie spokojnie kupić nadal jednak bardziej prestiżowe audi, bmw czy nawet mercedesa.
Piotr Dudek także to zauważył, kiedy zachęcony testem przyjrzał się bliżej cennikowi. I już dziś wnosi o jego przycięcie do rozsądnego poziomu:
- Bez tego, co zrozumiał‚e, bardzo trudno bę™dzie Japoł„czykom powalczyć‡ z europejskimi rywalami.
Co racja, to racja.

Manager Magazin, Numer 2 (25) Luty 2007