Od października do grudnia 38% firm IT w Polsce planuje rekrutacje nowych pracowników, 27% rozważa redukcje etatów, a 32% nie przewiduje zmian kadrowych. Firmy poszukują nowych talentów z powodu rozwoju i postępu technologicznego, ale część z nich redukuje zatrudnienie w odpowiedzi na wyzwania ekonomiczne i automatyzację. Zastosowanie sztucznej inteligencji utrudnia wejście do branży juniorom ale specjaliści od cyberbezpieczeństwa, chmury i danych mogą liczyć na bardzo dobre warunki do zmiany pracy.
Okres październik-grudzień będzie niemal rekordowy w kontekście rekrutacji do branży usług medycznych, farmacji i biotechnologii. 29% firm z tego sektora chce w ostatnim kwartale zatrudniać nowych pracowników, 6% chce redukować etaty. To dobra informacja dla osób, które chcą pracować w takich organizacjach, z kolei dla firm to zapowiedź, że będą musiały bardziej rywalizować o nowe ręce do pracy.
SOFTSWISS, międzynarodowa marka technologiczna z centrami rozwoju w Warszawie i Poznaniu, kontynuuje działania wspierające globalny ruch na rzecz walki z rakiem piersi. Angażując pracowników i organizując tematyczne inicjatywy przez cały miesiąc, firma podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnego wykrywania choroby.
Wypalenie zawodowe to poważny problem, którego doświadczają pracownicy z każdego sektora i pokolenia na rynku pracy. Jak wynika z najnowszego raportu Hays Poland i OFF school, pomimo stosunkowo krótkiego doświadczenia zawodowego, wypalenie jest zjawiskiem powszechnym wśród młodych profesjonalistów. Aż 46 proc. osób z pokolenia Z przyznaje, że doświadczyło go już w swojej karierze. Wśród możliwych powodów eksperci wymieniają dużą presję, z jaką mierzą się młodzi.
Fot. Shutterstock
Który top menedżer chciaĹby dzisiaj pracować za niespeĹna 3 tys. zĹ brutto miesiÄcznie?
ZnalazĹ się Ĺmiałek, Renzo Poli, prezes spółki Toora Poland. Jego wynagrodzenie w całym roku 2005 i 2006 wynosiło odpowiednio 33 i 34 tys. zĹ brutto. Być może prezes liczyĹ na to, że status milionera zapewni mu program motywacyjny, który za realizacjÄ celów w latach 2006 - 2008 przewidywaĹ dla kadry menedżerskiej sowite pakiety akcji. Niestety, nie doczekaĹ. SpóĹkÄ z Niska od miesiÄcy nÄkaĹy problemy, które 15 listopada zakończyĹy się ogłoszeniem przez sÄ
d upadĹości firmy…
Można potraktować tÄ historiÄ jako jeden z argumentów za tym, by na prezesach jednak zbytnio nie oszczÄdzać. I rzeczywiście, spółki giełdowe są
coraz hojniejsze. O ile w 2005 r. średnia wynagrodzeń szefów badanych przedsiębiorstw wynosiła 1,06 mln zĹ rocznie (mediana: 794 tys. zĹ), o tyle w 2006 r. była już o blisko 12 proc. wyższa (mediana: o prawie 4 procent). Prezes zarządu spółki giełdowej o kapitalizacji wyższej niż 500 mln zĹ w 2006 r. zarobiĹ średnio ponad 1,2 mln złotych. Rozbieżności połród wziÄtych przez nas pod lupÄ wynagrodzeń (w sumie 75 liderów) były jednak spore: od 159 tys. zĹ Adama CheĹchowskiego z Impexmetalu do ponad 4,76 mln zĹ prof. Janusza Filipiaka z Comarchu.
W naszym zestawieniu nie chodzi jednak o zwykĹe zaglÄ
danie do cudzych portfeli, lecz o rozliczenie menedżerów z ich dokonaĹ. PatrzÄ
c więc na zmianÄ wartości rynkowej spółki, w tym czasie Filipiak może był i drogim, ale za to efektywnym fachowcem (kapitalizacja Comarchu wzrosła w badanym okresie o 198 procent). Z kolei CheĹchowski - tanim i efektywnym (145,7 procent).
Liderem całego zestawienia okazaĹ się Tadeusz Soroka, prezes Kopeksu. Zarządzana przez niego spółka zyskała w 2006 r. na wartości ok. piÄciokrotnie, a prezes zadowoliĹ się wynagrodzeniem 442 tys. złotych. W grupie 22 menedżerów "tanich i efektywnych" znaleźli się również m.in. Jerzy WiĹniewski prezes PBG, Rafał Bauer z Vistuli & Wólczanki, Krzysztof Oleksowicz z Inter Cars, Tomasz Kurzewski z ATM Grupy. Awans zanotowaĹ też Emil WÄ
sacz, prezes Stalexportu, który przed rokiem był w gronie szefów "tanich, ale nieefektywnych". StaĹÄ
bywalczyniÄ
tej ostatniej grupy można za to nazwać WandÄ RapaczyĹskÄ
, byĹÄ
szefowÄ
Agory - spółki, której zachowanie inwestorzy mocno w 2006 r. odchorowali (jej akcje spadĹy aż o 46,4 procent). Przed caĹkowitÄ
krytykÄ
ratuje ją
to, że w stosunku do siebie również nie była hojna - zarobiĹa dość niewiele jak na to stanowisko, 550 tys. złotych.
Drodzy i nieefektywni
Na naszej liĹcie znajduje się 21 prezesów, którzy co prawda sami zainkasowali wysokie wynagrodzenia, jednak nie zadbali należycie o portfele akcjonariuszy. Tak staĹo się np. w wypadku Igora Chalupca - byĹego już prezesa PKN Orlen SA (wynagrodzenie:
4,53 mln zĹ, drugie pod względem wielkości i przy tym prawie 24-procentowy spadek wartości rynkowej spółki). Co ciekawe, rok temu na naszym wykresie Chalupec zajął miejsce w Äwiartce "drodzy i efektywni". Zdzisława Chabowskiego, prezesa Goodyeara DÄbica, także umieszczamy w tej części zestawienia, i to już trzeci rok z rzÄdu.
Rok 2006 nie był Ĺaskawy również dla akcjonariuszy banków, choć szefowie tych spółek są
tradycyjnie jednymi z najlepiej wynagradzanych. Chalupcowi i Chabowskiemu towarzyszÄ
więc: Jacek KseĹ z BZ WBK, Sławomir Sikora z Banku Handlowego, Józef Wancer z BPH, Jan Krzysztof Bielecki z Pekao SA, Brunon Bartkiewicz z ING Banku ĹlÄ
skiego, WĹodzimierz KiciĹski z Nordea Bank Polska, i Ronald Richardson z Kredyt Banku oraz Bogusław Kott z Banku Millennium. Skoro mowa o tym ostatnim, warto odnotować relatywne "ubożenie" portfela wieloletniego szefa Banku Millennium. Bogusław Kott, który przez lata przewodziĹ w rankingu płac, w 2006 r. otrzymaĹ wynagrodzenie 1,25 mln zĹ, stanowiÄ
ce zaledwie niespeĹna 6 proc. dużego budżetu na pensje zarządu banku (ĹÄ
cznie: 21,6 mln złotych). Prezes znalazĹ się na drugim od koĹca miejscu na liĹcie płac zarządu. więcej zarobili m.in. Zbigniew KudaĹ, Wojciech Haase, Julianna Boniuk-GorzelaĹczyk (każdy po blisko 3,3 mln złotych).
Prawie jak na Zachodzie
Z prezesów dużych banków jedynie Sławomirowi Lachowskiemu, dowodzÄ
cemu BRE Bankiem, dzięki ponadprzeciętnemu wzrostowi kursu (98,8 proc.) udaĹo się uciec do Äwiartki "drodzy, ale efektywni".
Aż 32 prezesów w 2006 r. zainkasowaĹo siedmiocyfrowe wynagrodzenia. Rok temu było to 29 osób. Rozrost tej grupy giełdowych milionerów wpisuje się w rynkowy trend dotyczą
cy wzrostu wynagrodzeń kadry menedżerskiej w Polsce. WystÄpuje on nie tylko w spółkach publicznych, gdzie w 2006 r., jak podaje raport Sedlak & Sedlak, nastÄ
piĹa pod tym względem 27-procentowa progresja.
- Nie ma branży, której menedżerowie nie mieliby powodów do finansowej radości - przyznaje Krzysztof Nowakowski, partner zarządzają
cy firmy executive search Korn & Ferry International. - Ostatnie dwa lata, a zwłaszcza miniony rok, to eksplozja wzrostu wynagrodzeń. Ale też oczekiwaĹ względem nich wyrażanych.
Osoby na wysokich stanowiskach zarabiają sporo, lecz chcÄ
… jeszcze więcej. I wcale nie musi tu chodziÄ o to, że - jak powiedzieliby HR-owcy - wysokość wynagrodzenia motywuje ich do działaĹ. Powody są
tak naprawdą dużo bardziej prozaiczne.
- Po pierwsze, apetyt rośnie w miarę jedzenia - z czasem nabieramy ochoty na coraz większe domy, lepsze auta, coraz droższe i bardziej ekskluzywne sporty, lepsze szkoĹy dla dzieci czy wakacje - uważa François Nail, dyrektor zarządzają
cy RSQ Management, jeden z najbardziej doświadczonych head--hunterów w Polsce, m.in. zaĹożyciel firmy NAJ International, a dziś executive coach. - Po drugie, wynagrodzenie to kryterium oceny - dla siebie i dla innych. Ludzie, choć rzadko o tym otwarcie mówiÄ
, chcÄ
się pokazywać jako osoby dobrze zarabiające. PodkreślajÄ
w ten sposób, że rzeczywiście sporo osiÄ
gnÄĹy i zasługujÄ
na najwyższe wyróżnienie.
Swoisty rodzaj rankingu, w którym wysoka pozycja jest źródłem dobrego samopoczucia menedżera i ciÄ
gĹa chÄÄ walki o wyższe uposażenie mają jednak dwa mankamenty.
- Im wyższa pensja, tym mniej możliwości ruchu zawodowego - na pewnym etapie wspinania się po drabince płac bardziej intratne okazujÄ
się już tylko oferty spoza granic Polski - przekonuje François Nail. - Drugi problem to pochodna kultury organizacyjnej większości firm w Polsce, która sprowadza nagradzanie/motywowanie do kwestii nagród/kar finansowych/rzeczowych. Często słowa mobilizujÄ
tak samo, jak dobry samochód służbowy. Niemniej istnieje grono menedżerów, którzy zazdrośnie spoglÄ
dajÄ
na wysokie zarobki kolegów z Zachodu.
Według Hewitt Associates, podczas gdy w Polsce dyrektor zarządzają
cy dostaje średnio okoĹo 53 tys. zĹ, to w Niemczech ponad 71 tys. zĹ, a w Wielkiej Brytanii - 131 tys. zĹ miesiÄcznie. Tyle tylko że kwot tych nie można porównywać bez odniesieĹ do rzeczywistości, czyli na przykład kosztów życia w poszczególnych regionach Europy.
- Anglia jest droższym krajem niż Polska, a Londyn droższym miastem niż Warszawa, choć nadal wielu osobom, zwłaszcza kierownictwu średniego szczebla, nie mówiąc o słabo wykwalifikowanych, opłaca się wyjeżdżać tam do pracy - tłumaczy Janusz Diemko, prezes First Data Polska, urodzony w Wielkiej Brytanii, w Polsce mieszkający od dziesięciu lat.
- Jednak jeśli chodzi o menedżerów najwyższych szczebli i osoby wysoko wyspecjalizowane (zwłaszcza z branży finansowej, bankowej czy IT), już osiÄ
gajÄ
one podobny poziom wynagrodzeń jak ich koledzy w Londynie - dodaje.
Potwierdza to Marta Kowalska-Marrodan, partner zarządzają
cy Egon Zehnder International. - Na Zachodzie płace rosnÄ
wolniej niż w Polsce. Czasami wzrosty są
większe na specjalistycznych stanowiskach. Ale w firmie o obrotach ok. 500 mln euro rocznie, prezes w Polsce już dzisiaj zarabia więcej niż jego odpowiednik w Niemczech - mówi Kowalska-Marrodan.
I mimo że do Wendelina Wiedekinga, prezesa Porsche, który w 2007 r.zainkasowaĹ blisko 70 mln euro, jeszcze "trochÄ" nam brakuje, to w Polsce są
specjaliści, którzy poziom miliona euro rocznie dawno już pokonali - o czym przekonuje lektura naszego zestawienia. Menedżerów mogÄ
cych się pochwaliÄ dobrÄ
europejskÄ
pensjÄ
kilkuset tysiÄcy euro rocznie będzie przybywać.
- Dziś umocnienie złotówki wobec euro i dolara czyni z Polski jeden z krajów z najlepiej opłacanymi menedżerami w Europie Ĺrodkowo-Wschodniej - zauważa Mariusz Staniszewski, prezes Noble Funds TFI. - Także duży wzrost gospodarczy, związany z rosnÄ
cym popytem, pozwala więcej płacić naszym fachowcom.
