Pierwszy IT Picnic zorganizowany przez SOFTSWISS zgromadził blisko 400 uczestników w przestrzeni Miami Wars. Goście spędzili popołudnie na prelekcjach technologicznych, networkingu nad Wisłą oraz w specjalnej strefie partnera wydarzenia – LinkedIn. Format edutainment, łączący naukę z rozrywką, spotkał się z bardzo dobrym odbiorem: uczestnicy docenili zarówno przyjazną atmosferę, jak i praktyczne wskazówki ekspertów.
W 2025 roku cyberprzestępczość może kosztować światową gospodarkę nawet 10,5 bln dolarów, co czyni ją jednym z najważniejszych priorytetów biznesu. To napędza zapotrzebowanie na ekspertów w tej dziedzinie, jednak szacuje się, że na rynku globalnie brakuje 4,8 mln takich specjalistów. Równolegle branża IT przechodzi transformację dzięki technologiom low-code i no-code – w tym roku aż 70% nowych aplikacji ma powstać w oparciu o te rozwiązania, czyli niewymagające specjalistycznej wiedzy progamistycznej. Więcej o trendach rynku pracy IT w opublikowanym dziś raporcie ManpowerGroup „IT World of Work 2025 Outlook”.
Kobiety częściej niż mężczyźni myślą o zmianie pracy. Zmianę pracodawcy planuje też blisko połowa pracowników z pokolenia millenialsów. Biorąc pod uwagę miejsce pracy o odejściu myśli też co druga osoba pracująca tylko zdalnie. Sytuację komplikuje brak zaufania do przełożonych, na który wskazuje aż 29% pracowników w Polsce. W takiej atmosferze niepewność dotycząca przyszłości zawodowej dotyka blisko jednej trzeciej zatrudnionych. Więcej w analizie przygotowanej przez ManpowerGroup.
Nauka nowych rzeczy oraz regularny rozwój kompetencji to fundament budowania silnych zespołów i utrzymywania wskaźników gospodarczych na wysokim poziomie. Postawa uczenia się przez całe życie w różnych kontekstach, czyli tzw. life-long learning, jest kluczowa w dzisiejszych, dynamicznie zmieniających się czasach. Rozwój osobisty nie powinien zatem kończyć się wraz z zakończeniem edukacji czy wyjściem z pracy. Tymczasem jak wynika z najnowszego badania Hays Poland, zaledwie połowa specjalistów i menedżerów podejmuje się dodatkowej edukacji formalnej lub zorganizowanej.
Fanatycy pracy. Pracują przynajmniej po 12 godzin dziennie, lecz do zajęć służbowych zawsze zasiadają z uśmiechem na ustach. Kochają intensywne życie, ale nade wszystko - potrafią je organizować.
Ewa Karmowska. Fot. Darek Iwański Tego, że Polacy lubią swoją pracę, nie można powiedzieć. Nasz kraj plasuje się pod tym względem dopiero na 21. miejscu w Europie, a pierwsze trzy zajęły Luksemburg, Szwecja i Holandia - podają ostatnie badania europejskiej agencji statystycznej Eurostat. Te same analizy pokazują też, że 35 proc. Polaków uważa, że osiągnięcie sukcesu zawodowego wymaga pracy ponad siły. Trudno z tych dwóch danych nie wysnuć wspólnego wniosku: gdyby nasi rodacy lubili to, co robią, o harówce nie byłoby mowy, a sukcesy przychodziłyby same.
Tą prawidłowość potwierdzają fanatycy pracy, czyli osoby, które przynajmniej 60 godzin tygodniowo poświęcają zadaniom służbowym. Nie czują się jednak ofiarami pracoholizmu. Życie na wysokich obrotach to ich żywioł, który na dodatek gwarantuje im dobrą pozycję zawodową i niezłe pieniądze. A życie prywatne? Przy dobrej organizacji nie schodzi na dalszy plan. Ich sprzymierzeńcem jest rodzącą się w Europie Zachodniej - a stopniowo także w Polsce - moda na elastyczne godziny pracy.
Jak podaje za Fundacją Hansa Boecklera niemiecka edycja 'Manager Magazin', już trzy czwarte firm w Niemczech wprowadziło zasadę nieokreślania zatrudnionym czasu spędzanego w przedsiębiorstwie.
- Kto sam organizuje sobie sposób wykonania zadań, lepiej znosi presję upływających godzin i jest gotów do większego wysiłku niż osoby tylko wypełniające polecenia - zapewnia na łamach niemieckiego 'Manager Magazin' Lothar Seiwert, szef mieszczącego się w Heidelbergu Instytutu Zarządzania Czasem.
Najwyraźniej zwolenników tej teorii nie brakuje również u nas. Paweł Grząbka, członek zarządu CEE Property Group, nie oponuje, gdy któryś z jego podwładnych woli wykonać swoje obowiązki podczas weekendu czy w godzinach wieczornych.
- Zwłaszcza gdy dotyczy to młodych matek czy osób uczących się, dlatego że dla mnie najważniejszą sprawą jest, żeby zadanie zostało zrealizowane dobrze, chętnie oraz w ustalonym wcześniej terminie - przyznaje Paweł Grząbka.
Sam również działa w trybie zadaniowym. Mimo że menedżer nie ucieknie od dłuższego siedzenia przy komputerze albo niezbędnych rozmów telefonicznych, to już niekoniecznie musi to robić w biurze.
- Zauważyłem, że na poziomie operacyjnym najlepiej działam wśród pracowników, jednak w sprawach bardziej strategicznych potrzebuję dystansu, odpoczynku - przyznaje także Paweł Leks, dyrektor ds. rozwoju produktów w Grupie Pracuj, do której należy portal Pracuj.pl.
- Najciekawsze pomysły przychodzą mi do głowy w czasie wolnym - gdy jeżdżę na rowerze, na wycieczce, w kawiarni, czasem pojawiają się nawet we śnie. W biurze trudno jest się niekiedy dłużej skupić na jednej sprawie, więc taką robotę wykonuję często wieczorami w domu lub w trakcie weekendu.
Zalety zadaniowego trybu pracy analizowali trzy lata temu Brytyjczycy. Firma Dynamic Markets zrobiła wówczas badanie, które pokazało, że narzucanie pracownikom stałych godzin ogranicza ich kreatywność. Ponieważ nie wszyscy są w szczytowej formie umysłowej o tej samej porze. Rano na najciekawsze pomysły wpada prawie połowa osób w wieku 55 - 64 lata i tylko 16 proc. mających 16 - 24 lata. Tą młodszą grupę zapał twórczy nawiedza dopiero wczesnym wieczorem.
Nic dziwnego, że dla osób, które mogą pracować zgodnie z własnym rytmem i samodzielnie organizować sobie czas, zadania służbowe przestają być wysiłkiem, a zaczynają - przywilejem, niekiedy nawet zamiłowaniem.
Pawłowi Kacprzykowi, prezesowi Volvo Auto Polska, trudno wyznaczyć granicę między życiem zawodowym a prywatnym. Inspiracje czają się wszędzie - nawet gdy spędza czas z rodziną, wpada na pomysły, które potem wykorzystuje w biurze:
- Praca w Volvo jest moją pasją, z motoryzacją jestem związany niemal od początku kariery zawodowej. Gdy zaś coś człowieka fascynuje, nie jest łatwo powiedzieć sobie: stop.
I nie tylko on tak twierdzi.
- Pracuję dużo, ponieważ tego chcę, a nie dlatego, że muszę czy 'tak trzeba' - dodaje Ewa Karmowska, menedżer produktów higieny osobistej w spółce Kimberly-Clark. - Nigdy nie siedzę z zegarkiem w ręku, wyczekując momentu wyjścia. Każdy dzień w Kimberly-Clark - zarówno wówczas, gdy odpowiadałam za markę Velvet, jak i obecnie, przy Huggies - jest dla mnie wydarzeniem.
Co motywuje menedżera do intensywnych działań, zwłaszcza dla firmy, która nie jest jego własnością? Na pewno coś więcej niż tylko wysokie wynagrodzenie.
Ewa Karmowska uwielbia wyzwania, których - jak twierdzi - nie brakuje w Kimberly-Clark każdego dnia.
Podobnie uważa Roman Pogorzelski, dyrektor zarządzający w firmie Big Five X, specjalizującej się w usługach doradczych dla sektora finansowego.
- Dla mnie bardzo istotna jest satysfakcja z wykonywanej pracy: tworzenie nowej wartości, świadomość, że się tą wartość kreuje - ma wizję i wprowadza ją w życie - wyznaje Pogorzelski.
By tej satysfakcji nie zagubić w ferworze codziennych obowiązków, sam stawia sobie ważne zadania. Gdy pracował jeszcze w poprzedniej firmie, sam się zgłosił do prowadzenia projektu rozpoczęcia sprzedaży produktów finansowych w Libii, po zawieszeniu przeciw temu krajowi sankcji USA.
- Znając język arabski (jestem absolwentem Wydziału Neofilologii UW), mogłem się sprawdzić w bardzo specyficznym otoczeniu biznesowym, jako przedstawiciel amerykańskiej korporacji finansowej - wspomina Pogorzelski. - Podczas podróży służbowych do Izraela w okresie intifady często, jako jeden z niewielu biznesmenów z Europy, spotykałem się z klientami w Jerozolimie, będącej wtedy ogniskiem zapalnym konfliktu. By lepiej poznać specyfikę tego kraju, rozpocząłem także naukę hebrajskiego.
W czasie kryzysu rosyjskiego systemu bankowego w 1998 r. aktywnie uczestniczył w ratowaniu aktywów swojego pracodawcy. Rozmawiał z jugosłowiańskimi bankami w czasie, kiedy pod oknami maszerowali w demonstracjach przeciwnicy Miloševicia.
Zadania Pogorzelskiego w Big Five X są związane z rozwojem firmy:
- Tworzymy nowe oddziały oraz zdobywamy klientów na kolejnych rynkach międzynarodowych, ostatnio między innymi na Ukrainie.
Marek Kobielski, prezes zarządu NextiraOne Polska i wiceprezes NextiraOne Central Europe, z przedsiębiorstwem jest związany od ponad 15 lat. Kilka razy rozważał zmianę pracodawcy, a nawet branży, jednak zawsze zwyciężał sentyment.
- Tworzyłem tą spółkę i zarządzam nią niemal od początku jej istnienia w Polsce, pamiętam różne etapy działalności, zmiany właścicieli, strategii oraz setki osób, z którymi współpracowałem - wylicza Kobielski.I wciąż widzi w niej dla siebie pole do działania.
- Pracuję w branży teleinformatycznej, w której niemal codziennie wiele się dzieje, nie mam czasu, by się nudzić - dodaje. - Cały czas praca sprawia mi radość i daje satysfakcję - spotykam ciekawych ludzi, dużo się uczę. Korporacja to różne kultury i odmienne style zarządzania. Mam nadzieję, że jeszcze wiele mogę tu osiągnąć.
Wyznaczony cel - to ze względu na niego Paweł Grząbka dużo pracuje.
- Chcę stworzyć sprawną organizację, która za dwa lub trzy lata będzie się mogła obejść bez mojego stałego nadzoru - wyznaje.
Potem zamierza więcej czasu spędzać z rodziną, żeby nie przegapić najważniejszych momentów w życiu własnych dzieci.Jednakże nie tylko to go motywuje.
- Możliwość pogłębiania wiedzy o rynku nieruchomości, który mnie fascynuje, możliwość kształtowania go, oraz nawiązywania kontaktów z ludźmi z branży - na pewno nie mógłbym się z tym całkiem rozstać - wymienia.
Kto jest fanatykiem?
|
