Pierwszy IT Picnic zorganizowany przez SOFTSWISS zgromadził blisko 400 uczestników w przestrzeni Miami Wars. Goście spędzili popołudnie na prelekcjach technologicznych, networkingu nad Wisłą oraz w specjalnej strefie partnera wydarzenia – LinkedIn. Format edutainment, łączący naukę z rozrywką, spotkał się z bardzo dobrym odbiorem: uczestnicy docenili zarówno przyjazną atmosferę, jak i praktyczne wskazówki ekspertów.
W 2025 roku cyberprzestępczość może kosztować światową gospodarkę nawet 10,5 bln dolarów, co czyni ją jednym z najważniejszych priorytetów biznesu. To napędza zapotrzebowanie na ekspertów w tej dziedzinie, jednak szacuje się, że na rynku globalnie brakuje 4,8 mln takich specjalistów. Równolegle branża IT przechodzi transformację dzięki technologiom low-code i no-code – w tym roku aż 70% nowych aplikacji ma powstać w oparciu o te rozwiązania, czyli niewymagające specjalistycznej wiedzy progamistycznej. Więcej o trendach rynku pracy IT w opublikowanym dziś raporcie ManpowerGroup „IT World of Work 2025 Outlook”.
Kobiety częściej niż mężczyźni myślą o zmianie pracy. Zmianę pracodawcy planuje też blisko połowa pracowników z pokolenia millenialsów. Biorąc pod uwagę miejsce pracy o odejściu myśli też co druga osoba pracująca tylko zdalnie. Sytuację komplikuje brak zaufania do przełożonych, na który wskazuje aż 29% pracowników w Polsce. W takiej atmosferze niepewność dotycząca przyszłości zawodowej dotyka blisko jednej trzeciej zatrudnionych. Więcej w analizie przygotowanej przez ManpowerGroup.
Nauka nowych rzeczy oraz regularny rozwój kompetencji to fundament budowania silnych zespołów i utrzymywania wskaźników gospodarczych na wysokim poziomie. Postawa uczenia się przez całe życie w różnych kontekstach, czyli tzw. life-long learning, jest kluczowa w dzisiejszych, dynamicznie zmieniających się czasach. Rozwój osobisty nie powinien zatem kończyć się wraz z zakończeniem edukacji czy wyjściem z pracy. Tymczasem jak wynika z najnowszego badania Hays Poland, zaledwie połowa specjalistów i menedżerów podejmuje się dodatkowej edukacji formalnej lub zorganizowanej.
Kariera a życie prywatne: Jeśli praca pochłania twój czas, energię i jeszcze bywa fascynująca, musisz się postarać o udane życie pozazawodowe. Rodzina, pasja, ktoś bardzo bliski - nie ma innego wyjścia.
Halina Frańczak. Fot. Darek Iwański Halina Frańczak, dyrektor marketingu firmy Accenture, miała szczęście. Zanim wciągnął ją wir życia zawodowego, zdążyła założyć rodzinę i urodzić dzieci.
- To utrwaliło moją hierarchię wartości, zanim kariera rozwinęła się na tyle, by rywalizować w odczuwalny sposób z życiem prywatnym - mówi Halina Frańczak, która szybko nauczyła się dokonywania wyborów. Od początku tak pokierowała życiem zawodowym, aby najbliżsi cierpieli jak najmniej. I żeby mogła z zajmowania się rodziną czerpać satysfakcję i energię do działania.
W tych poczynaniach ważny był wybór pracodawcy. W grę wchodzili przede wszystkim ci, którzy gwarantowali jej, obok możliwości realizacji zawodowych ambicji, sporą dozę niezależności i elastyczności.
- Sama ustalam, jak będę wykonywać zadania i jak to pogodzę z życiem osobistym - ujmuje sprawę.
Brzmi to prosto i jasno, ale wcale nie jest łatwe.
To, co Halina Frańczak robi w pracy, określa jako "niezwykle fascynujące". Podobnie wygląda życie zawodowe jej męża, szefa dużej firmy farmaceutycznej. Dlatego balansowanie między tym, co prywatne i zawodowe - i to tak, by którejś z tych sfer nie zubożyć czy nie zniszczyć, wymaga czujności i gotowości do zawierania wielu kompromisów, w dużej mierze z samym sobą. A także - dyscypliny i rozwinięcia umiejętności organizacyjnych.
- Wszystko to jest możliwe pod warunkiem, że wie się dobrze, co stanowi w naszym życiu naczelną wartość, której nie wolno nigdy lekceważyć - mówi Halina Frańczak i natychmiast dodaje:
- Ważne jest też uświadomienie sobie, że znajdowanie równowagi jest procesem ciągłym, decyzje i działania podejmuje się często na bieżąco, nie ma rozwiązań znalezionych raz na zawsze.
Paweł Bochniarz, partner w Idea! Management Consulting, założył swoją pierwszą firmęw wieku 21 lat i zaangażował się w jej rozwój do tego stopnia, że zaniedbał wszystko inne.
- W tym relacje z ówczesną dziewczyną, a dziś żoną - wspomina. - "To tak, jakbyś miał kochankę" - usłyszałem od niej któregoś dnia i te dobitne słowa uzmysłowiły mi, że gdzieś się pogubiłem i czas to uporządkować.
Paweł Bochniarz podkreśla, że w pierwszym rzędzie trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie, co stanowi największą wartość w życiu. Potem jest już tylko dążenie, by ją respektować, rozwiązywanie kolejnych dylematów, walka z własnym egoizmem.
Kiedy założył rodzinę i pojawiły się dzieci (ma ich czworo), wzmógł np. samodyscyplinę. Co ciekawe, zrezygnował z wypadów na piwo z kolegami, porządkując także swoje życie prywatne, tak by dawać jak najwięcej bliskim.
- Kilka lat temu często pracowaliśmy w naszej firmie w soboty - zauważa. - Dziś staramy się mieć wolne wszystkie weekendy, a ja nie odbieram wtedy służbowych telefonów.
Czasem walka o zachowanie równowagi między tym, co zawodowe a tym, co prywatne skłania do rezygnacji z kariery u pracodawcy, u którego nie da się wpłynąć na zmianę niszczącej życie osobiste kultury organizacyjnej, czy wywalczyć dla siebie pola manewru.
- Już negocjując warunki zatrudnienia, warto jasno postawić sprawę - mówi Rafał Świeżak, ekspert z firmy House of Skills. - Trzeba próbować bronić swego życia prywatnego.
Czemu warto tak się starać? Ponieważ fascynująca, a przynajmniej wciągająca praca, która nie ma kontrapunktu w postaci czegoś odmiennego, bezpiecznego, dającego głęboką emocjonalną i duchową satysfakcję czy wręcz energetyczną odnowę, wyciska człowieka jak cytrynę. A wtedy cierpi także praca: menedżer wypalony czy nadmiernie utożsamiający się ze sprawami firmy, przestaje być skuteczny.
W przypadku naukowców czy artystów, pasja często do tego stopnia łączy się z pracą, że można się w niej zatracić i czerpać z tego nieustannie życiową energię. Podobno dotyczy to także wybitnych przedsiębiorców. Ale bardzo rzadko menedżerów. Ci muszą uważać. Amerykanie zbadali: aż 40 proc. z nich to ludzie rozkojarzeni w pracy i przez to nieefektywni. W ich firmach najczęściej istnieje presja, by być jak najdłużej dyspozycyjnym i zajętym sprawami służbowymi. Włącznie z lunchami czy weekendami, zgodnie z zasadą: dobry pracownik - to pracoholik.
Czasami nie trzeba nawet być pracoholikiem. Wystarczy źle wyznaczyć wartości, które są w życiu najważniejsze i kierować się czymś atrakcyjnym, może łatwiejszym, lecz w gruncie rzeczy nieautentycznym i zwodniczym.
Jarosław Zgud, psycholog, coach i doradca z firmy MindSet opowiada historię dość typową dla dzisiejszego pokolenia 35 - 40-letnich ludzi sukcesu. Takich, którzy znaleźli pracę w dużych korporacjach: szybki awans, pochłaniające, dające poczucie spełnienia zajęcia i bardzo mało czasu na refleksję.
Oto, dyrektor finansowa w jednym z koncernów zaniedbała przez to bliskie, skomplikowane relacje z innymi. Pozostawanie z kimś w głębokim związku wymaga bowiem czasu oraz uwagi. Nie miała również pasji, która by ją rozwijała, odprężała i dystansowała od zajmujących spraw zawodowych. Taka pasja też wymaga uwagi. Ale co tam, praca przez całe lata załatwiała przecież coraz więcej. Były więc: służbowe przyjaźnie, imprezy, lektury, wspólne wyjazdy na narty i nurkowanie. Kiedy jednak u pani dyrektor wykryto raka piersi i musiała wycofać się z tego barwnego świata, okazało się, że jest całkiem sama. No i wtedy kompletnie się załamać.
- Zdała sobie poniewczasie sprawę z tego, że żyła w Matriksie - ujmuje rzecz Jarosław Zgud.
Niestety, tylko nieliczni potrafią taki Matrix w porę opuścić lub w ogóle do niego nie wchodzić. Do tych ostatnich należy pewien przedsiębiorca. Poprosił o anonimowość w zamian za wyznanie, które uważa za bardzo osobiste. Otóż, w jego akurat przypadku rolą skutecznej busoli, utrzymującej w równowadze całe życie, pełni... strach.
- Jeśli przesadzam w którąkolwiek stronę, zagalopowuję się i zaniedbuję sprawy prywatne, tj. dzieci, kobietę, którą kocham, rodziców, zainteresowania lub - co też ma przecież dla mnie ogromne znaczenie - sprawy zawodowe, czuję lekkie ukłucie strachu, że zawalam właśnie coś ważnego - opowiada. - Jest to "ściskanie w dołku", którego staram się słuchać. Sytuacja wraca do równowagi, a ja mam poczucie, że żyję zgodnie z wartościami nadającymi mojemu życiu sens. Wymaga to samodyscypliny, wyznaczania priorytetów i trzymania się ich. Tego trzeba jednak naprawdę chcieć.
