Pod koniec sierpnia w Warszawie będzie mieć miejsce wyjątkowe spotkanie na świeżym powietrzu, dedykowane specjalistom w dziedzinie technologii. Dokładnie 30 sierpnia w Miami Wars odbędzie się pierwszy IT Picnic, organizowany przez międzynarodową markę technologiczną SOFTSWISS – bezpłatne popołudnie dla społeczności IT i nie tylko. Uczestnicy mogą liczyć na krótkie wystąpienia ekspertów, networking nad Wisłą oraz specjalną strefę partnera wydarzenia – LinkedIn. Wymagana jest wcześniejsza rejestracja, aby otrzymać kupon na darmową lemoniadę i opaskę wstępu.
Ruszyła 10. edycja ogólnopolskiego programu Best Quality Employer, organizowanego przez Certyfikację Krajową. Celem inicjatywy jest uhonorowanie firm, które wyznaczają najwyższe standardy w zakresie polityki zatrudnienia, troski o rozwój pracowników oraz kultury organizacyjnej.
Jak odnaleźć się w rzeczywistości, w której sztuczna inteligencja, nowe pokolenia pracowników i zmieniające się modele pracy stawiają przed HR-owcami zupełnie nowe wyzwania? Odpowiedzi na te pytania będą szukać uczestnicy konferencji Dni HR 2025, która odbędzie się 25 czerwca w Katowicach. Organizatorem wydarzenia jest firma SGP – Training & Consulting.
W I kwartale 2025 roku 35% organizacji w Polsce chce rozbudowywać swoje zespoły, a 44% z nich nie planuje żadnych zmian w liczbie pracowników. Z koniecznością zwolnień liczy się natomiast 19% pracodawców, a 2% z nich nie sprecyzowało jeszcze planów kadrowych na nadchodzące miesiące.
Kai-Uwe Ricke. Fot. PR
Malmö w Szwecji, rok 1989. Młody dryblas, który właśnie skończył 28 lat, zostaje kierownikiem marketingu i sprzedaży w Scandinavian Music Club AG, spółce-córce koncernu Bertelsmanna.
Jasnowłosy Niemiec może pochwalić się najlepszymi referencjami. Po studiach zarzą
dzania na jednej z prywatnych wyższych uczelni pracował w Gütersloh jako asystent zarządu i w głębi duszy żywi przekonanie, że jest niezastą
piony. To Kai-Uwe Ricke, obecny prezes Deutsche Telekom.
Ricke ciężko haruje, a jego pomysły ożywiają
biznes. Ale po kilku miesią
cach - ostre hamowanie. Niemiecki koncern sprzedaje szwedzką
spółkę. Ostatni dowiaduje się o tym drugi człowiek w hierarchii - Kai-Uwe Ricke.
Jesienią
2004 r. siedzi uśmiechnięty, zrelaksowany, bez marynarki w sali konferencyjnej berlińskiego oddziału DT i opowiada o wydarzeniach sprzed lat. Był "wściekły". Ale zamiast wracać do centrali i pokornie objąć nowe obowią
zki, wyznaczył sobie inny cel.
- Chciałem się wyżyć zawodowo, nauczyć czegoś nowego, przejąć odpowiedzialność za firmę - wspomina.
Uznał, że skoro nie jest to możliwe w koncernie, poszuka innej drogi.
Przełknął więc gorzką pigułkę i udał się na prowincję do firmy Talkline
- jednego z pierwszych prywatnych konkurentów Telekomu. Mieściła się ona w Elmshorn - małej dziurze na północy Niemiec. Ale znalazł tam to, czego szukał: nową
, perspektywicznę
branżę i szefa, który dopuszczaĹ do głosu ambitnych, młodych pracowników. - Ten czas w Szwecji był dla mnie ciężką
próbą
, ale pomógł mi w przeformułowaniu celów - podsumowuje Ricke. - To doświadczenie ukształtowało mnie jako menedżera.
Psychogram szefa
Dlaczego jeden wspina się na sam szczyt, a inni nigdy nie wzniosą
się ponad średni poziom zarzą
dzania? Można się nauczyć bycia prezesem czy to wyłą
cznie sprawa talentu? Jak rozpoznać, że ktoś ma zadatki na szefa szefów?
W osobistych rozmowach nie każdy prezes zachowuje się jak nadczłowiek, którego umiejętności stawiają
wysoko nad zwykłymi zjadaczami chleba. Przeciwnie: właśnie ci opromienieni sukcesami ujawniaja zadziwiająco dużo refleksji o zawodowych począ
tkach, okresach niepowodzeń, wewnętrznej motywacji, ludziach, którzy okazali im pomoc, o wpływie władzy na ich własną
osobowość.
Zadziwiające, ale niezależnie od różnic w indywidualnych drogach życiowych, w wypowiedziach tych występują
podobieństwa, które prowadzą
do wniosku, że określone cechy i zasady działania sprzyjają
karierze zawodowej. Skuteczni menedżerowie konsekwentnie i z zapałem realizują
swoje ambicje, a jednocześnie nie zapędzają się w ślepy zaułek; wcześnie wiedzą, czego chcą
i na co ich stać, biorą karierę w swoje ręce, nie polegając na służbowej drodze awansu; mają kontakty i potrafią
je wykorzystać z korzyścią dla siebie; uczą
się oceniać swój wpływ na ludzi i traktować go jako instrument zarzą
dzania; mimo przeciwności, trwają
przy swych decyzjach, choć są
otwarci na uwagi krytyczne.
Czy umiejętności tych można się nauczyć? Może przynajmniej niektóre są
cechami wrodzonymi, swoistym "genem kariery"?
Można się o to sprzeczać długo i namiętnie.Nie ma jednak wątpliwości, że to nie czysto merytoryczne osią
gnięcia predestynują do najwyższych stanowisk. Wiedza fachowa, analityczny umysł i wzorowe maniery to po prostu dodatkowe cechy, o których na górze nawet się nie mówi, tak są
oczywiste.
Na samym szczycie najbardziej liczy się osobowość. Ta zaś kształtuje się nie na seminariach i podczas lektury podręczników zarzą
dzania, lecz w praktyce zawodowej - mówią czołowi menedżerowie. własne możliwości rosną
wraz z zadaniami, które się z powodzeniem realizuje, a także - co równie ważne - przy okazji niepowodzeń.
Od dziecka nadają ton
Widziana z zewnątrz kariera rysuje się gładko, wydaje się tak bardzo oczywista. Po prostu ktoś wznosi się niczym jaśniejąca gwiazda, by wkrótce bez trudności poruszać się po własnej orbicie. Istotnie, talenty przywódcze ujawniaja się u wielu późniejszych prezesów już w dzieciństwie. Przykładem jest Herbert Hainer (50 lat), szef Adidas-Salomon. Ten syn rzeźnika i namiętny piłkarz z bawarskiego Dingolfing zawsze miał posłuch u chłopaków z klasy.
Hainer mówi z ożywieniem i nie potrafi ukryć uśmiechu, kiedy w swym funkcjonalnie, acz minimalistycznie urzą
dzonym biurze w Herzogenaurach opowiada o szkolnych latach. Był starostą
klasy i miał wiele do powiedzenia przy wszystkich chłopięcych psotach.
- W dużej mierze ode mnie zależało, czy odepchnęliśmy kolesia, czy daliśmy mu jeszcze jedną szansę - opowiada. Inni późniejsi czołowi menedżerowie angażowali się w politykę na szczeblu lokalnym, w inicjatywy studenckie lub - jak Klaus Kleinfeld (46 lat), desygnowany szef Siemensa - byli szefami grup młodzieżowych.
Pragnienie, by nadawać ton dosyć szybko ujawnia się w pracy zawodowej. Tacy młodzi menedżerowie lubią
się wykazać. Mają dużą
motywację, by rozszerzać zakres swoich wpływów.
- Prawdziwie dobrzy ludzie nie poprzestają na zadaniach, które narzuca im firma i stanowisko - zauważa Hartwig Knitter, były członek zarządu ds. personalnych w Dasa, a obecnie partner w Spencer Stuart.
Najlepsi wybiegają
myślami poza zakreślone im kompetencje i rozwijają
dalej idące pomysły. Czy da się efektywniej zorganizować pracę działu? Gdzie tkwi potencjał wzrostu?
właściwy przyszłym najwyższym szefom pociąg do numerów solowych pozostaje w sprzeczności z procesem socjalizacji, który firmy narzucają
młodej kadrze kierowniczej. Bernd Wieczorek, szef Egon Zehnder International w Niemczech, dziwi się nawet, że niektórzy prezesi w począ
tkach kariery w ogóle przeszli przez sito ośrodków szkoleniowych (Assessment Center).
- Na niższych szczeblach przedsiębiorstwa preferują
raczej kadrę o zdolnościach przystosowawczych, która bez problemu daje się wpasować w całą
strukturę - zauważa Bernd Wieczorek. - Ale by dotrzeć na sam szczyt, trzeba mieć odwagę, żeby choć raz złamać zasady własnej instytucji.
Przebojowość jest niezbędna. Szef Adidasa Hainer ceni młodych pracowników, którzy przypominają
mu jego samego sprzed lat.
- Podobają mi się ludzie pełni woli zwycięstwa i bezwarunkowej gotowości, by wbrew wszelkim barierom przeforsować decyzje, które uznali za konieczne i słuszne - wyznaje.
Kto zaś jest ostrożny i uważa, by nikogo nie urazić, wykonuje może doskonale pracę na swoim odcinku, ale nigdy nie zostanie czołowym menedżerem.
Bezcenni właściwi znajomi
Większość z nich z góry odrzuca supozycję, jakoby kontakty ułatwiły im drogę ku górze. Ich credo brzmi: nie planować zbyt dużo, po prostu robią swoje, a następne, jeszcze ważniejsze zadanie przyjdzie w sposób naturalny.
Jednak mimo to wielu z nich postarało się spotkać właściwych, a więc ważnych ludzi, którzy uwolnili ich od zaliczania kolejnych szczebli i rzucili tam, gdzie mogli się od razu wykazać.
Carl-Peter Forster, do niedawna szef Opla, a dziś - pionu operacyjnego w europejskiej centrali General Motors w Zurychu, na począ
tku drogi zawodowej zdał się na pomoc "łowcy głów".
Doradca personalny poradził młodemu podopiecznemu, by najpierw przez kilka lat zbierał doświadczenie w firmie McKinsey. Z czasem Forster poczuł, że ma już dosyć konsultingu. Ale jaki powinien być następny krok?
Obecnie Forster ma 50 lat i podczas Salonu Samochodowego w Paryżu, siedzą
c w małej kanciapie, wspomina ten kluczowy moment kariery. Na zewnątrz chmara dziennikarzy czeka na jego wypowiedź o przyszłości Opla i Saaba, powietrze gorące i wilgotne, a on w skupieniu opowiada, jak to było. Otóż, zadzwonił do "łowcy głów", który podsunął mu przedtem pracę w McKinsey. A ten i tym razem wykazał się dobrą
ręką
. Przedstawił młodego człowieka Wolfgangowi Reitzle, ówczesnemu szefowi działu badań w BMW.
- Powiedziałem: "Dzień dobry, chcę się nauczyć, jak projektuje się auta" - opowiada Forster.
Reitzle ulokował go w kierownictwie jednostki zatrudniajacej tysiąc pracowników budujących prototypy. Dzięki doświadczeniu w McKinsey młody wilczek zaczął w BMW od stanowiska na średnim szczeblu zarzą
dzania.
13 lat później Carl-Peter Forster został członkiem zarządu ds. produkcji. Był nim, co prawda, tylko rok, gdyż on i inni koledzy źle rozumieli się z prezesem Joachimem Milbergiem, ale to zupełnie inna bajka. W każdym razie kariera Forstera nigdy się nie załamała.
